Prima Ballerina

Tegenwoordig zit ik op ballet. Vroeger, als kleuter, wilde ik dat al. Toen mocht het niet. “ Ballet is slecht voor je rug en bovendien vergroeien je voeten ervan”, zei mijn moeder. Je mag op gym of een teamsport.
Ik wil op majorette.
Je bent te dik voor zo’ n jurkje. Dat is geen gezicht. Mijn moeder kijkt erbij alsof ze het voor zich ziet. Ze lijkt het nogal komisch te vinden. Ik begrijp het niet. Het is niet verboden voor dikke meisjes op majorette. Dat heb ik zelf gezien bij de optocht laatst. Toch moet ik op gym.
Nu, zo’ n dertig jaar later, kan ik zelf bepalen of ik mijn voeten en rug de vernieling in wil helpen en dus ga ik op ballet. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat er ergens een prima ballerina in mij schuilt. Het wordt tijd dat zij haar debuut maakt.
Vlak voor mijn eerste les voel ik regelrechte angst. Al die meiden zijn natuurlijk veel jonger dan ik, eleganter, leniger, gracieuzer en slank. Alles wat ik niet ben, dat zijn zij. Zij zien er uit om door een ringetje te halen in hun mooie balletkleding. Ik draag een zwarte legging, een lichtblauw verwassen T-shirt en grasgroene tennisschoenen. Dat staat niet bij elkaar. Dat weet ik heus wel, maar ik heb even niets anders. Had ik mijn zwarte aerobics schoenen maar nooit weggegooid. Dan had ik er niet zo raar bijgelopen op mijn eerste les. Die andere meiden zullen in een groepje bij elkaar staan en af en toe stiekem naar mij kijken. Ze zeggen “ Moet je zien. Wat heeft die nou aan? Belachelijk!” Ze fluisteren, smoezen, gniffelen… om mij! En dan sta ik alleen nog maar stil, ik heb dan nog niet eens gedanst. Laat staan wat ze dan zullen zeggen en denken als ik ga bewegen. Verschrikkelijk! Ik hoef het niet te weten…
Die avond stap ik met de angst in mijn keel de kleedkamer in. Ik ben nog de enige. Er hangt hippe kleding te wachten op de jongeren uit de jongerenles. Ik trek mijn legging en T-shirt aan. De grasgroene tennisschoenen hou ik even in mijn handen. Zal ik anders op blote voeten gaan? Plotseling zwaait de deur open en komt er een meisje binnen. Elegant, gracieus, slank en vast ook heel lenig. Dat zie ik meteen. We stellen ons aan elkaar voor. Ik zeg dat ik nieuw ben, maar dat dacht ze al, want ze zit zelf al achttien jaar op ballet. Ik schrik en vraag of dat voor de rest van de groep ook geldt. Gelukkig niet. Het zijn gewone huis tuin en keuken vrouwen net als ik. Ik voel me al wat beter als we de zaal binnengaan voor de les. Ik voel me weer die kleuter van vier als ik de juf een handje ga geven. Het is een hele lieve juf. Dat zie ik meteen. Ze lacht naar me en zegt dat het leuk is dat ik er ben. “Het gaat in deze lessen vooral om het plezier, zegt ze ook nog. Doe maar op je gemak mee en schrik er niet al te erg van als je iets niet meteen kunt of snapt. “ De juf is veel liever dan mijn moeder”, zegt de kleuter in mij. Ik geef haar groot gelijk en zoek een plekje in de zaal.
De les begint.