Run and hug

Het is lekker weer, wel koud, maar we kunnen best even naar buiten om een frisse neus te halen. Eenmaal op het plein rent Sandra een stuk vooruit. Midden op het plein blijft ze staan en roept: “ Wie komt er een knuffel halen?!?”
Dat laat Nadine zich geen twee keer zeggen. Ze neemt een fikse aanloop en stort zich in Sandra’s armen. De andere leerlingen zien het aan en stuiteren in hun stoel of rijden enthousiaste rondjes met hun elro al naar gelang hun mogelijkheden. Ik roep tegen Sandra:” Blijf staan, Suzanne wil ook!” Sandra gaat ervoor staan. Ik ren met Suzanne in de elro naar Sandra toe. Suzanne zet zich schrap in de stoel en giert het uit als ze door Sandra omhelst wordt. We zetten onze leerlingen in een horizontale rij waar één van ons voor gaat staan. Om de beurt mogen ze naar ons toe rennen, rijden of worden ze gereden om geknuffeld te worden. De enige spelregel is dat ze moeten wachten tot we tot drie geteld hebben en dan mogen ze naar ons toekomen. Dit is nog best moeilijk en zorgt voor komische situaties. We hebben heel veel lol.
Binnen praten we er nog over na. We zijn allemaal erg in onze nopjes met dit nieuwe zelfverzonnen spel.
“ Hee San, zullen we het “Run and hug” noemen?”, vraag ik. San vindt het goed.
Het is even stil. Dan begint naast mij Geoffry te brullen. “ Haaaaa!”, roept hij “ Ren en Hhhhhak!” Hij maakt er een flinke hakbeweging bij met zijn arm.
“ Hahaha, nee Geof “ Run and hug”, spreek ik overdreven engels uit. “ Ren en knuffel”, je spreekt toch engels?”
“ Nee, “Ren en hhhhak”, giechelt Geoffry. Weer die hakbeweging, maar nu in mijn richting. “Zeg!”, doe ik quasi verontwaardigt “ Je mag geen juffen omhakken. Zo gaat het spel niet!!!”
Geoffry ziet het inmiddels levendig voor zich. De rest van de ochtend horen wij dan ook bijna alleen nog maar “ Hhhhhak!!!” gevolgd door de beste armzwaai die hij kan maken.
Als hij ’s middags naar huis is schalt zijn lach ons nog na in de onze oren. Met zo’ n lach als beloning willen wij met liefde ten allen tijde door hem omgehakt worden.